Santiago zajrzał do Neutratii w sobotni poranek i usiadł przy stoliku w kącie sali. Miał ochotę spędzić najbliższą godzinę nad likierem z asqiant, patrząc na rozmawiających i przechodzących ludzi i myśląc o czymkolwiek. Przez chwilę zwrócił uwagę na kilka książek, umieszczonych na półce obok niego, bardziej jako dekoracja niż oferta biblioteczna.
Nagle z tłumu wyłowił znajomą, szeroką mordę, a właściciel szerokiej mordy poczuł się wyłowiony i podszedł do stolika.
-Santi Vilarte?
-Robert Oplist?
-Bezbłędnie.
Nowo przybyły rzucił pod stół swoje rzeczy i za chwilę wrócił z kuflem miejscowego portera.
-Od dzisiaj mam tu nowy kredyt – rzucił z uśmieszkiem.
-To jedno z niewielu miejsc, gdzie ktoś ci ufa.
-Oj, za piwo płacę sumiennie.
Może i tak było. Ale poza Neutratią Robert Oplist był znany jako wesoły bywalec knajp, portów, meczów, ulicznych bijatyk i wszelkich wspaniałych awantur, jakie Pollin oferował swoim mieszkańcom. Ponieważ mimo wszystko z czegoś trzeba było żyć, zarabiał na życie swoimi naturalnymi talentami. I tak, w piękny marcowy dzień 2019 roku policja hasselandzka zgarnęła go, gdy na angemonckiej starówce oferował turystom wymianę pieniędzy po korzystnym kursie, wciskając im stare dukaty, które dawno wyszły z obiegu. Odsiedział swoje, wyszedł, zniknął.
Odnalazł się ponownie, gdy jesienią tego samego roku powiódł grupę krewkich „mechaników” naprzeciw grupie kibiców Galmarteny na powszechne mordobicie. „Mechanikami” nazywano chłopaków z portu, którzy wkrótce założyli klub tej nazwy. Na placu boju zostało kilku rannych, a Oplist tym razem wyparował na czas. Jego przygody można było mnożyć.
-Co tym razem?
-A skąd taka myśl, że coś zrobiłem?
-To taka procedura. Stosuję ją wtedy, gdy cię widzę.
-Cóż…Byłem w Garapenii, siedziałem w pewnym barze, zaczął przystawiać się do mnie jakiś spity gość. No i co…Odwinąłem mu tak, że poleciał do tyłu, na jakiś krawężnik.
-Żyje?
-Żyje.
-To co się przejmujesz?
-Właśnie ledwo żyje. Tacy są najgorsi. Wiem z pewnych źródeł, że wysłał tu kogoś za mną.
-I w związku z tym czegoś chcesz ode mnie?
Szeroka morda Roberta rozszerzyła się nieco bardziej w uśmiechu. W knajpie płynęła tymczasem melodia jakby zlewająca się w jedno z moknącą ulicą za oknem:
https://www.youtube.com/watch?v=XpQ1qHT5W6s
Cdn.
