Charakterystyka leockich odmian chmielu

[Franklin Garamond]

[artykul]

Charakterystyka leockich odmian chmielu
Zakład Biosfery, Geografii i Meteorologii LAN

Aktualnie trwają badania mające na celu opisanie występujących na wyspie Leocji odmian chmielu. Celem badań jest zidentyfikowanie różnych genotypów i fenotypów chmielu rosnącego na wyspie. W badaniach bierze udział zespół naukowców specjalizujących się w botanice i genetyce.

Wyspa Leocja jest unikalnym miejscem do badania chmielu, ponieważ wytwarza on charakterystyczne dla niej aromaty i smaki. W badaniach analizowane są nie tylko odmiany chmielu, ale także warunki klimatyczne, glebowe i topograficzne, które wpływają na jego rozwój. Wyniki badań pomogą w zrozumieniu procesów ewolucyjnych, które wpłynęły na rozwój chmielu na wyspie Leocji.

Wprowadzenie nowych odmian chmielu może mieć znaczący wpływ na przemysł piwowarski i rzemieślniczy na całym świecie. W ramach badań poszukiwane są odmiany o lepszych właściwościach smakowych, aromatycznych i bardziej wydajne z uwagi na zaadaptowanie się do warunków panujących na wyspie.

Badania mają na celu nie tylko opisanie występujących na wyspie odmian chmielu, ale także ochronę dziedzictwa genetycznego chmielu oraz środowiska naturalnego, w którym rośnie.

Kolejne publikacje będą fragmentarycznie przedstawiać odkryte odmiany chmielu, a także omawiać zastosowane metody opisu i wyjaśniać poszczególne parametry.

Franklin Garamond
pracownik naukowy ZBGiM LAN

[/artykul]

[Franklin Garamond]

[artykul]

Charakterystyka leockich odmian chmielu
Zakład Biosfery, Geografii i Meteorologii LAN

Opracowywane są karty charakterystyk pierwszych zidentyfikowanych odmian chmielów. Głównymi parametrami, którymi będziemy posługiwać się przy opisie będzie zawartość procentowa alfakwasów, betakwasów, a także procentowa zawartość kohumulonu w całkowitej zawartości alfakwasów.

Alfakwasy to związki chemiczne, które znajdują się w szyszkach chmielu i są odpowiedzialne za główną funkcję chmielu w piwie — dodanie goryczy. Są to związki humulonu, adhumulonu i kohumulonu. Im wyższa zawartość alfakwasów w chmielu, tym większa jest jego zdolność do nadawania piwu goryczy. Co istotne — wymagają gotowania, by przetworzyć się w izoalfakwasy, które są rozpuszczalne w wodzie.

Betakwasy to inne związki chemiczne, które znajdują się w chmielu i które przyczyniają się do smaku piwa. Są to związki kolupulonu, lupulonu i adlupulonu, które nie ulegają izomeryzacji podczas gotowania. Betakwasy mają mniej wpływu na gorycz piwa niż alfakwasy, ale wpływają na smak, aromat i stabilność piwa.

Kohumulon jest jednym z alfakwasów, ale posiada większą polarność i lepszą rozpuszczalność w wodzie niż pozostałe. Powodowana przez niego gorycz określana jest jako „twarda” czy też „ostra”. Im wyższy wskaźnik jego zawartości, tym bardziej należy się spodziewać goryczki. W uprawie stara się, by jego zawartość w całkowitej zawartości alfakwasów nie przekraczał 20-25%.

Franklin Garamond
pracownik naukowy ZBGiM LAN

[/artykul]