Kino Klubu Mikronacyjnego Seniora

[Anastasia Windsachen]

Ostatnia wiadomość z poprzedniej strony wątku

Pani droga, ja nie nadrabiam z zamawianiem kaset do Voxlandu!

To zapraszamy jednak do oglądania z nami na naszym wspaniałym brukowanym rynku. ;p Ostatnio trochę marzłem wprawdzie w paluszki, ale rozgrzał mnie stary dobry efekt placebo. Ot, khatarsis podczas lektury „Sclavinianu”. :P

Już po rajdzie w Lumerii zawitam ponownie na dłuższą chwilę. Szykuje się kilka brzozopolańskich projektów, które trzeba pchnąć ładnie

[Franklin Garamond]

Niektórzy po prostu piją piwo z Lewka

...a inni z butelki. :D :D

Nakupowali tych imbryczków na jarmarku...

[Karolina von Lichtenstein]

#18. Marie Lumerique. Sarmacka Sytuacja

Marie Lumerique, lumeryjska szpiegini (nie znosi słowa „szpieżka”), wraca po raz kolejny na duży ekran. Tym razem as wśród asów melduje się na przejściu granicznym w Książęcym Mieście Grodzisku z jasnym celem narzuconym przez lumeryjskich mocodawców: obalić Arkadiusza Maksymiliana tak, aby nie miał szansy na wskazanie następcy, a następnie skłonić Sarmatów do ubiegania się o inkorporację w obręb terytoriów Lumerii.

Jak się jednak okazuje, w Grodzisku działa znacznie więcej zagranicznych agentów. Wszystko wskazuje także na to, że od wielu dekad nieustannie bez przerwy działa również Sarmacka Racja Stanu – służba bezpieczeństwa wewnętrznego (chociaż nikt nie wie, kto stoi na jej czele). Którzy z nowych przyjaciół pomogą Marie w wypełnieniu jej misji, a którzy będą tylko faux amis, którzy w godzinie próby zdradzą szpieginię? A może jest wprost odwrotnie - ci, którzy chcą pomóc państwu lumeryjskiemu, w gruncie rzeczy nie pomagają Marie, która powoli przekonuje się, że narzucony jej cel jest nie tylko nierealistyczny, ale także stanowi poważne bezpieczeństwo dla stabilności Pollinu oraz jej własnej reputacji?

Klasyczny film szpiegowski z nutami moralności, która nie zawsze wygrywa w starciu z ambicjami. Ale może tym razem będzie inaczej?

[Ignats ik Ruth]

Marie Lumerique, lumeryjska szpiegini (nie znosi słowa „szpieżka”)

Kanselować! xD (Na seans, oczywiście, przyjdę).

[Anastasia Windsachen]

Ile za bilecik?

[Karolina von Lichtenstein]

Ile za bilecik?

Toż to kino na rynku dla seniorów, wszystko tu jest za darmo. Tylko jak ktoś chce konsumować trunek, to musi się pofatygować do Lewka albo do jakiegoś pubu obok.

[Karolina von Lichtenstein]

#19. Adam Trilandczyk. Ostatni książę wysp

Ten film sprzed wielu dekad to laureat licznych nagród – niestety, głównie w kategoriach typu „najgorsze wizualia”. Plakat promujący film zyskał szczególne uznanie krytyków na festiwalu w Port Auchan – został uznany za najgorszy plakat dekady.

Niech Was jednak nie zmyli ta jakość, Kino Klubu Mikronacyjnego Seniora nie idzie w taniznę. Mimo kiepskiej oprawy graficznej, opowiedziana w filmie historia ostatniego księcia wysp trilandzkich jest niezwykle ujmująca i zmusza do przemyśleń. Adam Trilandczyk, którego losy śledzimy od momentu narodzin do dnia zawarcia unii trzech państw tworzącej Trizondal, panuje nad stosunkowo małym w skali mikroświata archipelagiem wysp. Doskonale zna swoich poddanych, ich smutki, nadzieje, obawy – a przede wszystkim potrzeby.

Wstępując na tron, Jego Książęca Mość miał nadzieję na rozbudzenie dość sennego społeczeństwa i uczynienie z archipelagu potęgi gospodarczej. Dążył do tego poprzez rozwój sektora morskiego. Z czasem jednak okazało się, że lud Trilandu, zamieszkujący wyspy od lat, nie jest skłonny do wchodzenia w nową erę rozwoju. Wystarczą im okazjonalni turyści, codzienny śpiew ptaków i łowienie ryb niewystępujących w innych akwenach mikroświata. Wszelkie nowości psują tylko nastrój wyspiarzy, którym dobrze się żyje tak, jak przed laty, bez większych zmian.

Adam Trilandczyk wiedział, że nie można unikać większego otwarcia na świat, bo prędzej czy później on sam dotrze do Trilandu – a zarazem wiedział, że przy takiej mentalności lokalsów świat zwyczajnie ich zje, na deser jeszcze przeżuwając. Widz może więc obserwować jego zgryzotę, frustrację – czasami wobec siebie, a czasami wobec Trilandczyków, którymi mu przyszło rządzić – i na koniec rozwiązanie problemu, do którego doprowadziło przypadkowe spotkanie z liderami Zongyi i Dalmencji. To wtedy powstała koncepcja połączenia sił i stworzenia unitarnego kraju, który stanie naprzeciw światu. Brałby on swoją nazwę od trzech pierwszych liter poszczególnych państw: Tri-zon-dal.

W „Gońcu Czarnoleskim” [mention]leszcz[/mention], komentując pomysł połączenia Trizondalu i Sclavinii, pisał o fetyszu dążenia do konsolidacji państw, widzianej jako rozwiązanie kryzysu trapiącego oba z nich. Chociaż jego przepowiednia połączenia Rzeczpospolitej Sclavinii i Trizondalu z Terytorium Koronnym nigdy się nie zrealizowała, to warto odnotować, że TerKor szybko został Starosarmacją, którą następnie zunifikowano z Gellonią.

Jakie to uczucie, wiedzieć, że oddaje się część swojej tożsamości – przy głośnych protestach poddanych – w zamian za poczucie bezpieczeństwa i perspektywę rozwoju? A zarazem – nie wiedzieć, czy będzie to odpowiednie rozwiązanie? Tego typu dylematy trapiły przywódców mikroświata już na długo przed powstaniem RSiT. „Adam Trilandczyk. Ostatni książę wysp” doskonale przybliża wszystkie niuanse związane z obecnym do niedawna na Pollinie trendem łączenia państw i społeczeństw. Decyzję, czy był on słuszny, zostawia jednak widzowi.

[Karolina von Lichtenstein]

#20. Osiem mikrometrów. Wielka podróż Namiestnika Romańskiego w poszukiwaniu Norm Szczęścia

Od dawna wyczekiwany film, zamawiany przez samego Namiestnika [mention]Franklin Garamond[/mention]. Uważni seniorzy zwrócą uwagę na starannie wybrany krój fontu na plakacie filmowym, który sugeruje, że być może w zmienności i nikłych regulacjach można znaleźć najwięcej szczęścia.

Film w dość prosty sposób odsłania trudne problemy. Romański, weteran mikroświata, widział już wiele. Nie na wszystko jednak znalazł już odpowiedź. Po kolejnej trudnej dyskusji na nowobrzeskim rynku Namiestnik postanawia założyć swój płaszcz oraz kapelusz, i ruszyć w wielką podróż, podczas której puka do każdego – najmniejszego nawet – urzędu mikroświata. Odwiedzając Pałac Książęcy w Grodzisku, burmistrzostwo dzielnicy w Srebrnym Rogu, jurty na bialeńskich stepach czy urząd telefoniczny na najdalszych krańcach archipelagu dreamlandzkiego, nie znajduje jednoznacznej recepty na problemy Pollinu. Ale za to, pokazując kolejne odstępstwa od norm i rozmawiając o nich z urzędnikami różnych szczebli, powoli odkrywa, co na pewno nie działa. A to już jakiś plus, prawda?

[Karolina von Lichtenstein]

(Krążą pogłoski, że sam [mention]Helwetyk Romański[/mention] nigdy nie obejrzał filmu, bo nie znosi występującego w roli głównej aktora sarmackiego pochodzenia – Romański jest zdania, że zbytnio uwydatnia jego najbardziej monarchofaszystowskie cechy związane z regulacją i legalizacją wszystkiego).

[Franklin Garamond]

O, widzicie, mi chodziło o ten winkulski, gdzie Romański oblicza właściwą odległość między ludźmi w Sarmacji, ale podczas eksperymentów okazuje się, że wyniki nie zgadzają z fizycznie zmierzonym dystansem. Za każdym razem brakuje 8 mikrometrów. Wtedy wyrusza w podróż, żeby zrozumieć dlaczego tak się dzieje. Mierzy odległości w całym mikroświecie, ekstrapoluje swoje wstępne założenia do skali międzypaństwowej. Za każdym razem wychodzi ta sama różnica. Konsultuje się z ekspertami wszelkiej maści, powołuje międzynarodową organizację miar i wag, dostaje kolejnego mikronobla, ale nie odnajduje żadnej odpowiedzi. Po latach, gdy powoli traci nadzieję na rozwikłanie zagadki, udaje mu się ustalić, że w obliczeniach popełnił jeden kardynalny błąd - nie wziął pod uwagę, że mikronacje zbliżają ludzi i to jest źródłem różnicy między pomiarem a obliczeniami.

[Karolina von Lichtenstein]

To najbardziej wzruszająca rzecz, jaką dzisiaj przeczytałam.